یادش بخیر …
دوران مدرسه معلمی داشتیم که به ما نهج البلاغه درس میداد. یادمه اولین خطبه ای که بهمون یاد داد نوشته بود:

كَانَ لِي فِيمَا مَضَى أَخٌ فِي اللَّهِ، وَ كَانَ يُعْظِمُهُ فِي عَيْنِي صِغَرُ الدُّنْيَا فِي عَيْنِهِ…
امیرالمومنین علیه السلام فرمودن: در گذشته برادرى الهى و دينى داشتم که آنچه او را در نظرم بزرگ جلوه مى داد كوچكى دنيا در نگاه او بود

درباره “اخ فی الله” میگفت: بهتره بگیم “برادران خدایی”
یعنی کسانی که دوستی و برادریشون در مسیر کسب رضایت خدا و یاری اهل بیت علیهم السلام شکل گرفته.

حالا که بعد چندین سال به یاد اون کلاس می افتم، یکی از بهترین مصادیقش رو دوستای نوای یاس می بینم.
دور هم جمع شدنمون نه برای فعالیت درسی بود، نه برای کسب و کار، نه از سر رفاقت قبلی و …
دور هم جمع شدیم تا از فضایل آقامون امیرالمومنین علیه السلام بگیم، مظلومیت مادرمون زهرا سلام الله علیها رو فریاد بزنیم و غربت امام حسن مجتبی سلام الله علیه رو تو ایام ولادتشون وجدان کنیم …
از رافت و مهربونی سلطان خراسان دم زدیم و دلتنگی مهدی فاطمه روحی فداه رو روی لب زمزمه کردیم.
حقیقتا این دوستی های خداییِ امروز محکم تر از برادرانِ تنی، ما رو کنار هم نگه داشته.
جوری که تفریح و شادی و عزا و خوشحالیمون رو به هم گره زده.

خلاصه دور هم جمع شدیم تا از طریق صرفا آوا معارف اهل بیت علیهم السلام رو به دوستدارانشون منتقل کنیم

بعضی وقتا هم بهمون میگن آخه چرا فقط آوا ؟!
میگیم آخه آقامون گفته.
چی رو؟
اینکه فقط نوکری های پاک و طاهر رو ازتون می خرم …

ما هم میخوایم حداقل از این جهت خیالمون راحت باشه، بقیه اش رو هم ایشالا بهمون مدد برسونن …

میخوایم موقعی که نگاهمون به چشمان زیبای مهدی فاطمه می‌افته …

آآآه …
یعنی میشه؟

حالا این شده دغدغه هممون که سرود جشن ظهور صاحبمون رو اجرا کنیم.
ان‌شاءالله

دعامون کنید …
که بمونیم و بدونیم قدر این دوستی خدایی رو …

نوکریت آبروم یابن الزهرا … دیدنت آرزوم یابن الزهرا …